ساده بودن خیلی سخته و سخت بودن خیلی تلخه.

وقتی کلی حرف داشته باشی و نگی سخته

وقتی ارزو داشته باشی و حتی نتونی توی خلوتت از خدا اون رو بخوای خیلی سخته

وقتی چیزی رو که دوست داشته باشی به دست بیاری و اما به خاطر مسائلی بی خیالش بشی خیلی سخته

وقتی عزیزی داری که چون نمیخوای ناراحت بشه به خاطرش با وجود یه عالم غصه بخندی خیلی سخته

وقتی همه ارزوهای عزیزت در نبودن تو و بی با تو بودن هست خیلی سخته

وقتی عزیزی داشته باشی و ارزوش یه چیز دیگه باشه خیلی سخته

وقتی احساس کنی اگه بخوای خوش باشی عزیزت یه کم به فکر فرو میره خیلی سخته

وقتی یه عالم حرف دارم با دل شکسته و حتی اینجا نتونم بگم هم خیلی سخته.

و سخت بودن این جور مواقع خیلی تلخه

:(

بعد کلی نبودن با کوله بار اتفاقات و خاطرات تلخ و شیرین که گذروندم

جالبه که نمی دو نم چی بگم

شاید چون از نوشتن دور بودم فراموش کردم نوشتن رو

شاید از سکوت هست که نوشتن رو هم برام سخت کرده

شاید به خاطر تغییردر خودم هست که نمی دونم چی بگم

شاید از بس تکرار کردم بی خیال، حرفهام با خودمم هم تمام شده

شاید از بس فراموش کردم ارزو هایم را ارزو کنم حرف زدن را هم فراموش کردم

نکنه چون چیزهایی که میخوام رو حق خودم نمی دونم نوشتن رو که حقم هست رو هم از یاد بردم

خیلی بد هست که وقتی توی فکر هستم دوست دارم حرفهای دلم رو بنویسم تا سبک بشم اما تا امکانات نوشتن رو اماده می کنم هیچی تو ذهنم نیست

من پر از حرف نگفته ام اما راهی برای گفتن نیست :(